Amsta Karaad heeft medewerkers en cliënten van verschillende leeftijden, uit alle lagen van de bevolking en met veel verschillende culturele achtergronden. Met name vanuit management en staf wordt benadrukt dat het bevorderen van open gesprek over wat ons verbindt en oprechte interesse in elkaar een belangrijke basis kan zijn om al deze mensen aan boord te houden. Dit blijft echter een voortdurende zoektocht in de hectiek van alledag.
"Er wordt weinig echt gesproken in teams onderling, er wordt meer over elkaar gesproken dan met elkaar. Het is erg makkelijk om de dag door te komen met het afstrepen van je takenlijstje, zonder goed met elkaar af te stemmen. Je verdiepen in elkaar, op onderzoek uitgaan, interesse tonen waarom de ander handelt zoals hij of zij handelt, gebeurt weinig. Ik snap het ergens wel hoor. Het is ook keihard werken: altijd maar doordoordoor. Dan is er ook geen ruimte voor, letterlijk en figuurlijk. Veel begeleiders werken eigenlijk boven hun niveau en lopen altijd op hun tenen. Ik vraag me wel eens af: vragen we niet veel te veel van ze? Maar toch, het is zo belangrijk om het gesprek aan te gaan!" (teammanager)
Verdeeldheid en onderlinge verschillen
Managers uiten daarnaast hun zorgen over de steeds groter wordende kloof tussen jong en oud, tussen ervaren en nieuwe medewerkers, die ze zien ontstaan in de teams. De grote verschillen in communicatiestijl en belevingswereld leiden tot onbegrip en frustratie. Een gezamenlijk verhaal over 'waar we het hier met z’n allen voor doen' ontbreekt, maar er is weinig tijd en ruimte om met elkaar hierover te praten. Ingewikkelde problemen rond woningtekort, inkomensongelijkheid, klimaatproblematiek, discriminatie, uitsluiting en de achterliggende sociale, economische en culturele mechanismen, die in de bredere hedendaagse samenleving spelen, bevorderen een steeds grotere verdeeldheid. Hoewel betrokkenen bij Amsta Karaad zich hier in het dagelijks leven en op de werkvloer toe moeten verhouden, is een open gesprek hierover zeker niet vanzelfsprekend.
"Medewerkers hebben hele verschillende achtergronden, maar vinden het vaak heel spannend om open vragen aan elkaar te stellen. Hoe sta jij daar eigenlijk in? Wat is voor jou belangrijk? Waarom? Het is ook ingewikkeld, want als je dat vraagt en er komt een reactie: hoe reageer je dan? En durf je zelf open te zijn en de reactie van anderen hierop te ontvangen? Maar dit is wel een les die corona ons heeft geleerd: luister naar elkaar, ga het gesprek aan, probeer de ander te begrijpen en zet je eigen oordelen hierbij even aan de kant. Laat de ander in zijn of haar waarde!" (teamcoach)
Het belang van aandacht voor elkaar
Daarnaast noemen naasten en begeleiders het belang van aandacht hebben voor elkaar.
"We komen vooral op de woning om mijn zoon te halen of brengen. Ik vind het belangrijk om af en toe tijd te maken voor een praatje met de begeleiding, over koetjes en kalfjes. Maar ja, zij hebben het vaak druk. En er zijn veel nieuwe begeleiders die ik niet ken en dan moet je toch weer opnieuw beginnen. Dat blijft lastig." (vader)
"We hebben nooit meer de tijd om gezamenlijk rustig met een kopje koffie de dag te beginnen. Om even bij te kletsen. Vroeger kon dat wel, nu gaat de dag opstart heel chaotisch en sta je vaak alleen op de groep. Je spreekt elkaar nauwelijks. Ik ervaar dat als een groot gemis." (begeleider)
Hoewel prangende nieuwe issues in het 'hier-en-nu' veel aandacht opeisen, wijzen verschillende betrokkenen op het belang van een open gesprek tussen verschillende mensen op verschillende posities over wat corona teweeg heeft gebracht, over wat ons bindt en over wat echt belangrijk is. Ruimte maken hiervoor is cruciaal om iedereen de komende jaren én in eventuele nieuwe crisissituaties aan boord te houden.