Met de coronacrisis achter ons en nieuwe uitdagingen rond de krappe arbeidsmarkt aan de nabije horizon, lijkt de grote saamhorigheid die ’met corona’ werd ervaren te zijn weggeëbd. De waan en drukte van alledag slokt veel aandacht op en maakt het lastig ruimte te maken voor de zoektocht naar hoe de energie van de saamhorigheid uit de crisisjaren behouden kan worden. Teams trekken zich terug op hun eilandjes: medewerkers richten zich weer op hun eigen groep en eigen taak en op wat binnen hun eigen team relevant en prangend is. De focus die tijdens crisistijd ervoor zorgde dat ‘de neuzen dezelfde kant op gingen’ is uiteengevallen in een kluwen van elkaar soms tegensprekende opvattingen over ‘waar we het hier met z’n allen voor doen’.
Maar er klinken ook verhalen van naasten die (nog) meer vertrouwen hebben gekregen in begeleiders die tijdens de crisisjaren door het vuur gingen voor hun verwant. Verhalen over begeleiders die door wat ze samen hebben meegemaakt een hechter team zijn geworden en verhalen over collega’s van verschillende groepen die elkaar bewust blijven opzoeken om de relatie levend te houden.
Meerdere betrokkenen vertellen dat er naderhand weinig aandacht is geweest vanuit Amsta Karaad voor de verschillende verhalen over het samen optrekken tijdens de crisis. De focus lag op de toekomst, we moeten door. Zij zien dit als gemiste kans en hadden aandacht voor hun ervaringen gewaardeerd. In sommige verhalen zorgt dit zelfs voor een cynische ondertoon: als puntje bij paaltje komt is ‘samen’ een losse flodder. Aandacht voor het levend houden van zowel de krachtige als schurende verhalen binnen de organisatie kan de verbinding binnen de organisatie, die cruciaal is om de huidige arbeidsmarktcrisis het hoofd te bieden, bevorderen.
Hoe houd je alle verhalen levend? Lees de ijkpunten, lessen en vragen bij de kunst van samen